مقام حضرت عباس (ع) مردی که برای سیدالشهدا یک لشکر بود_اسپایدر

کد خبر: ۲۸۴۰۹۹

تاریخ انتشار کردن: جمعه ۱۳ تیر ۱۴۰۴ – ۲۱:۰۵

به نقل از بهداشت نیوز حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام دارای مقام زیاد بزرگی است. ایشان نزدیک به ۲۰ سال از امام حسین علیه‌السلام کوچک‌تر بودند. امام حسین نزدیک به پنجاه و پنج یا پنجاه و شش سال داشتند و حضرت ابوالفضل نزدیک به سی و پنج یا سی و شش ساله بودند. حضرت عباس در دوران غصب خلافت و خانه‌نشینی امام علی علیه‌السلام به دنیا آمدند.

حضرت ابوالفضل العباس (ع) نه تنها از نظر نسبت فامیلی به امام حسین (ع) بلکه از نظر ویژگی‌های معنوی و اخلاقی جایگاهی زیاد بلند دارند. ایشان در تاریخ اسلام به گفتن مثالای از وفاداری، فداکاری و ایثار شناخته خواهد شد. حضرت ابوالفضل العباس (ع) در کربلا، با وجود این که از امام حسین (ع) ۲۰ سال کوچک‌تر می بود، نقش زیاد بزرگی ایفا کرد و فداکاری‌های او در جریان کربلا و اطاعت بی‌چون و چرا از امامش (ع) مدام یادآوری می‌بشود.

شخصیت حضرت عباس (ع) در بین مسلمانان به‌اختصاصی شیعیان مدام به گفتن نماد وفاداری و فداکاری باقی مانده است. ایشان در شرایط سخت میدان نبرد با همه وجود در کنار امامش ایستاد و جان خود را فدای او کرد. لحظه‌ای که حضرت عباس (ع) از شریعه فرات به سوی امام حسین (ع) برمی‌گشت و در دل خود به عظمت امام حسین (ع) و لب تشنگان خیام می‌اندیشید و آب را از دست خود ریخت، عکس نابی از ایثار و فداکاری در تاریخ اسلام ثبت شد. امام صادق (ع) در ابتدای زیارت‌نامه حضرت ابوالفضل ویژگی‌هایی را برای حضرت عباس (ع) برمی‌شمارد. ایشان تعریف خود را این چنین اغاز می‌کند و حضرت را با مقام تسلیم توصیف می‌کنند و می‌فرمایند من شهادت می‌دهم که حضرت عباس (ع) در برابر امامش، امام حسین (ع)، کاملاً تسلیم می بود. تسلیم در برابر امام معصوم اهمیت تعداد بسیاری دارد. در زیارت‌نامه‌اش می‌گوئیم که او مطیع خدا، پیامبر، امیرالمؤمنین (ع)، امام حسن (ع)، و امام حسین (ع) می بود. این اطاعت و ولایتمداری از ویژگی‌های برجسته او می بود.

این چنین حضرت به تصدیق ایشان اشاره دارند و می‌فرمایند حضرت عباس (ع) مدام امامش را قبول می‌کرد. حتی با وجود شجاعت کم‌نظیرش، هنگامی به او می‌انها گفتند در میدان وجود نداشته باشد و مسئولیت نگهبانی، آبرسانی، و یا … را برعهده بگیرد، اطاعت می‌کرد و امامش را تصدیق می‌کرد.

وفاداری آن حضرت مثال‌زدنی می بود. او حتی وقتی که به شریعه فرات رسید و آب را به نزدیک دهان آورد، به یاد تشنگی امام حسین (ع) و یارانش افتاد و او گفت: “عباس! تو می‌خواهی سپس از حسین (ع) زنده بمانی؟ ” و از نوشیدن آب صرف نظر کرد. این ویژگی‌ها، یعنی تسلیم، تصدیق، و وفا، به عمر حضرت عباس (ع) معنی اختصاصی‌ای بخشیده و او را در نزد خداوند محبوب و عظیم گردانده است. این‌ها دلایلی است که علتشده خداوند این چنین مقامی به او عطا کند.

حضرت عباس علیه السلام برای امام حسین علیه السلام یک لشکر می بود. در تاریخ کربلا، تعداد بسیاری از انسان‌های خوب سخنانی حرف های‌اند؛ برای مثالً جابر بن عبدالله انصاری از امام حسین (ع) سوال کرد که چرا به کربلا می‌روال و نظر کرد که صلح کنند. ابن عباس نیز به امام حسین (ع) پیشنهاد کرد که به کوفه نروند و به یمن بروند. اما در تاریخ کربلا هیچگاه دیده نشده که حضرت ابوالفضل العباس (ع) به امام حسین (ع) اعتراضی کند یا پیشنهادی بدهد. او مطیع محض می بود. در عصر عاشورا، حضرت عباس (ع) از امام حسین (ع) اجازه خواست تا به میدان برود. اما نه برای آوردن آب، بلکه برای جنگیدن. امام حسین (ع) به او او گفت: “عباس جان! اگر تو بروی، لشکر من از هم می‌پاشد.” این سخن امام حسین (ع) شبیه آن چیزی است که امام خمینی درمورد شهید بهشتی او گفت: بهشتی یک امت می بود. قرآن نیز درمورد حضرت ابراهیم (ع) می‌فرماید: “اِنَّ اِبراهیم کانَ”. یعنی عباس، تو به تنهایی یک لشکری. هنگامی شخصی می‌تواند به تنهایی ۴۰۰۰ نفر را به فرار وادارد، او واقعاً تنها یک نفر نیست، بلکه او یک لشکر است.

منبع: مهر