با بدترین CPUهای تاریخ آشنا شوید؛ از اینتل Core i9 تا AMD Phenom_اسپایدر

نوشته و ویرایش شده توسط تیم اسپایدر
فهرست بهترین پردازندهها دائماً تحول میکنند و طبق معمولً AMD و اینتل برای تشکیل پردازندههای برتر با یکدیگر رقابت میکنند. اگرچه دو شرکت مذکور پردازندههای شگفتانگیزی ساختهاند، سیپییوهای بیارزشی نیز در فهرست محصولات آنها وجود دارد که برخی از آنها جزو بدترین پردازندههای تاریخ محسوب خواهد شد.
در این نوشته، ۷ مورد از بدترین سیپییوهایی را که AMD و اینتل تابهامروز تولیده کردهاند، معارفه میکنیم. این پردازندهها بعد از بازدید آرشیو سیپییوهای تولیدشده این دو شرکت طی چند دهه قبل انتخاب شدهاند. برخی از این پردازندهها، همانند Core i9-11900K و FX-9590، تازه می باشند و تاریخ تشکیل برخی دیگر به نخستین روزهای تشکیل کامپیوترهای سفارشی بازمیگردد. صرفنظر از زمان ساخت، هریک از این هفت پردازنده به علت قیمت، مصرف برق، حرارت بالا یا کارکرد ضعیف بدنام می باشند.
فهرست این پردازندهها به شرح زیر است:
- اینتل Core i9-11900K – سال ۲۰۲۱
- ایام دی FX-9590 – سال ۲۰۱۳
- اینتل Core i7-7740X – سال ۲۰۱۷
- ایام دی Phenom (فنوم) – سال ۲۰۰۷
- اینتل پنتیوم ۴ Willamette (ویلامت)- سال ۲۰۰۱
- ایام دی E-240 – سال ۲۰۱۱
- اینتل Itanium (ایتانیوم) – سال ۲۰۰۱
Core i9-11900K اینتل

Core i9-11900K تا این مدت پردازنده جدیدی است اما باوجود نقدهای منفی زیاد و حالت اسفبار آن، آنطور که باید توصیف نشده است! اینتل در زمان اراعه این پردازنده، آشکارا در دوره گذار قرار داشت. پت گلسینگر، مدیرعامل جاری اینتل، فقط یک ماه قبل از اراعه این پردازنده، سکان هدایت شرکت را به دست گرفته می بود و اینتل بهشدت بر نقشه راه پردازندههای تازه و معماری نسل دوازدهم Alder Lake متمرکز می بود.
اراعه نسل یازدهم پردازندهها اجباری به نظر میرسید؛ اینتل یان کار را فقطً برای این که بگوید پردازندههای جدیدی اراعه کرده، انجام داد. این نسل بهشدت کنار گذاشته شد اما Core i9-11900K هم چنان همانند لکه ننگی بر کل این نسل باقی مانده است. کانال یوتیوبی گیمر نکسوس (Gamer’s Nexus) در زمان اراعه این پردازنده، آن را «اسفبار و غمانگیز» خواند. سایت تکرادار (TechRadar) هم اذعان کرد این پردازنده تداعیکننده حس تلاش ناامیدانه شرکت برای نگه داری حضورش در بازار تا برداشتن قدم بعدی است. کانال یوتیوبی Hardware Unboxed نیز Core i9-11900K را بدترین پردازنده پرچمدار اینتل در تاریخ دانسته است.
علت این اظهارنظرها با گذشت زمان روشن شده است. اینتل میکوشید در کنار پردازندههای Ryzen 5000 شرکت AMD جایگاهی به دست بیاورد و Core i9-11900K این مقصد را به بدترین شکل ممکن محقق کرد!
Core i9-11900K آخرین نسل فرایند ۱۴ نانومتری اینتل می بود، فرایندی که اینتل توانست با اعمال تغییرات جزئی در دورهای تقریباً هفتساله آن را ادامه بدهد. Core i9-11900K نقطه عطفی برای اینتل محسوب میشد. این پردازنده از گره پردازشی قدیمی منفعت گیری میکرد اما در واقع نسبت به نسل قبلی Core i9-10900K هستههای کمتری داشت. اینتل تعداد هستههای پرچمدارش را از ۱۰ هسته به ۸ هسته افت داد و درعینحال، مقدار مصرف برقش را افزایش داد. این پردازندهها در برابر پردازندههای ۱۲ هستهای و ۱۶ هستهای تقریباً کممصرف Ryzen 9 5900X و Ryzen 9 5950X شرکت AMD که هر دو کارکرد بهتر و قیمت پایینتری دارند، حرفی برای گفتن نداشتند.
این چنین وضعیتی نامطلوب می بود. در بازدیدها، Core i9-10900K زیاد تر Core i9-11900K را ناکامی میداد و پردازندههای Ryzen شرکت AMD نیز در کارکرد برتری داشتند. اینتل بهندرت میتوانست در بازیها چند فریم زیاد تر اراعه دهد اما این مقدار برای توجیه کارکرد کلی پایینتر CPU و مصرف برق زیاد بالاتر کافی نبوده است. اگرچه اینتل طی سالهای قبل با مشکلات بسیاری مواجه بوده، هیچ پردازندهای بهتر از Core i9-11900K نمیتواند نماد مفهوم «هزینه زیاد تر، بازدهی کمتر» باشد.
ازآنجاییکه اینتل بهشدت به Core i9-12900K کاملاً بهبودیافته روی آورد، تا این مدت هم میتوانید تأثیر نسل یازدهم پردازندهها را حس کنید. اینتل تا آن زمان، رهبر بلامنازع بازار می بود، درحالیکه امروزه نقش ضعیفتری ایفا میکند. این شرکت زیاد تر برای این که بتواند با AMD رقابت کند، ناچار است قیمت محصولاتش را پایین بیاورد. این تحول درست وقتی اتفاق افتاد که Core i9-11900K اراعه شد.
AMD FX-9590

هریک از پردازندههای Bulldozer (بولدوزر) شرکت AMD را میتوان در این فهرست قرار داد اما هیچ پردازندهای بهاندازه FX-9590 نمیتواند فاجعهبار بودن این معماری را نشان دهد. این پردازنده AMD که همانند پردازندههای نسل یازدهم اینتل است، آخرین تلاش AMD است برای معماری Bulldozer قبل از معارفه معماری Zen .FX-9590 در زمان اراعه، اولین پردازندهای می بود که بهصورت پیشفکر (بدون نیاز به اورکلاک) به شدت ۵ گیگاهرتز میرسید. ساخت این چنین پردازندهای جهش بزرگی محسوب میشد که به قیمت هنگفت مصرف برق همه شده می بود.
اجازه دهید مقداری به عقب برگردیم. FX-9590 در واقع از معماری Piledrive (پایل درایو) منفعت گیری میکند که تجدیدنظری در طراحی مهم Bulldozer است. Piledriver پیشرفت بسیارای محسوب نمیبشود؛ این معماری برخی مشکلات اساسی Bulldozer را بهاختصاصی در زمانبندی ماموریت های روی آرایه عظیم رشتههای آن رفع کرد. در پردازنده FX-9590، از معماری کارآمدتر منفعت گیری شد و تا جای ممکن شدت کلاک افزایش یافت؛ در نتیجه تراشهای با مصرف ۲۲۰ واتی ساخته شد.
این مقدار مصرف حتی با استانداردهای امروزی پردازندههایی، همانند Core i9-14900K، هم دیوانهوار و زیاد زیاد است، در سال ۲۰۱۲ که این پردازنده اراعه شد، بدتر هم می بود. مقدار مصرف پردازندههای نسل ششم و هفتم اینتل نزدیک به ۸۵ وات می بود؛ درحالیکه مصرف تراشههای نسل هشتم این شرکت بهسختی به ۱۰۰ وات میرسیدند. FX-9590 بهرغم نیاز به مادربرد پرچمدار و راهاندازی خنککننده مایع قوی برای کارکرد درست جهت اراعه قابلیتهای خود، از همان سوکت AM3+ منفعت گیری میکرد که آن زمان در اختیار تعداد بسیاری از پردازندههای پایینرده AMD می بود.
گزارشهایی از هنگکردن، دمای زیاد بالا، حتی خرابی مادربرد وجود داشت. بازدیدهای آن زمان ثابت کرد FX-9590 قوی است که با درنظرگرفتن قیمت پایین آن در قیاس با گزینههای رقیب اینتل زیاد اثرگذار می بود اما بهمحض این که هزینه سیستم خنککننده عظیم و مادربردی ردهبالا را برای جلوگیری از پایین آمدن شدت پردازنده در نظر میگرفتید، فهمید میشدید برای منفعت گیری از پردازنده AMD در قیاس با اینتل، درنهایت هزینه بیشتری پرداخت میکنید. این نوشته در تعداد بسیاری از موارد به برتری ناچیز AMD به اینتل کمکی نمیکرد و پردازندههای اینتل با نصف مصرف برق و تعداد هستههای پردازندههای AMD، کارکرد شبیهی داشتند.
FX-9590 نمادی از ناکامی کلی Bulldozer شناخته میبشود که در اوج صدمهپذیری AMD، بیشترین صدمه را به آن زد. ۲۰۱۲، سالی که AMD اراعه شد، زیان ۱.۱۸ میلیارد دلاری شرکت اظهار شد.
Core i7-7740X اینتل

پردازنده Core i7-7740X اینتل الزاماً پردازنده بدی نیست اما قطعاً گیجکننده است. سالها پیش، اینتل فهرستی از پردازندههای سری X را برای پلتفرم ردهبالای مخصوص دسکتاپ (HEDT) اراعه میکرد. این شرکت در نسلهای تازه، پلتفرم HEDT را کنار گذاشته است. این پلتفرم قبلاً یکی از ارکان مهم خط تشکیل اینتل می بود. یقیناً AMD با Threadripper 7000 آن را هم چنان زنده نگه داشته است. اینتل از دو پلتفرم جداگانه منفعت گیری میکرد. HEDT امکان منفعت گیری از مادربردهای قوی با مسیرهای PCIe زیاد، حمایتاز حافظه رم پیشرفته و پردازندههایی با تعداد هسته بالا را فراهم میکرد، درحالیکه خط تشکیل مهم با قیمتهای مناسبتر در دسترس کاربرانی می بود که به امکانات سری X نیاز نداشتند.
اما اینتل تصمیم گرفت کار ناممکنی بکند. این شرکت در تلاشی برای پایین آوردن قیمت پلتفرم HEDT خود (که طبق معمولً برای پردازندههای هزار دلاری منفعت گیری میشد.)، مدلهای پایینتری با گفتن Kaby Lake-X معارفه کرد. این سری شامل Core i5-7640X و Core i7-7740X میشد که در واقع نسخههای گرانتر و مصرف برق بالاتر مدلهای Core i5-7600K و Core i7-7700K سری مهم بودند. تنها تفاوت آنها افزایش جزئی شدت کلاک می بود.
در حقیقت، دلیلی برای خرید این قطعات وجود نداشت. برای منفعت گیری از تراشههای Kaby Lake-X (کبی لیک ایکس) باید روی پلتفرم HEDT زیاد گرانتر اینتل اندوختهگذاری میکردید. علاوهبراین، اینتل تصمیم گرفت گرافیک مجتمع را از این تراشهها حذف کند و درعینحال نسبت به مدلهای شبیه سری مهم قیمت بالاتری طلب کند. نتایج این تصمیم آشکار بودند. کانال یوتیوبی کینگرو (Kingru) دریافت Core i7-7740X تقریباً عملکردی شبیه Core i7-7700K اما مصرف برق و قیمت بالاتری دارد. بدتر این که Core i7-7700K ارزانتر با مقداری شدت اورکلاک بالاتر کارکرد بهتری داشت.
باوجود هزینه اضافی پلتفرم X299 اینتل برای منفعت گیری از Core i7-7740X، این پردازنده حتی به همه مسیرهای PCIe که این پلتفرم از آنها حمایتمیکرد، دسترسی نداشت و به همان ۱۶ مسیر حاضر در Core i7-7700K محدود میشد. اشکار است که اینتل تصمیم داشته در کنار امکان ارتقا به پردازندههای گرانتر سری X در آینده، با اراعه Core i7-7740X راهی ارزانتر برای ورود به پلتفرم X299 اراعه دهد اما این نقشه ناکامی خورد.
مشکلات اینتل به اینجا ختم نمیشد. مدتی قبل از اراعه تراشههای تازه رایزن AMD، درست چند ماه قبل از اراعه Core i7-7740X، شرکت AMD پردازندههای قوی Ryzen 1000 خودش را معارفه کرد که هستههای زیاد تر و قیمت پایینتری نسبت به رقبای اینتل داشتند. در آن زمان، تحول نام Core i7-7700K روی پلتفرمی گرانتر تصمیمی غیرمنطقی به نظر میرسید. اینتل نهتنها برای بهبود جایگاه ضعیف خودش در برابر AMD کاری نمیکرد، بلکه از علاقهمندان میخواست هزینه بیشتری بپردازند.
AMD Phenom

AMD برای رقابت با پردازندههای اینتل با میکرومعماری K6، پردازندههای Athlon (آتلون) خودش را اراعه کرد. محصولات اولیه تحت برند Athlon چنان موفق بودند که AMD تا امروز از همین برند منفعت گیری میکند؛ یقیناً برای معماریهای قدیمیتر Zen Athlon برند آتلون. AMD را از سازنده سیپییو درجه دو به شرکتی قوی که امروزه میشناسیم، تبدیل کرد. تا سال ۲۰۰۷، بعد از اراعه اولین پردازنده چهارهستهای دسکتاپ اینتل، همه چشم به راه جواب تیم سرخ (لقب AMD) بودند.
جواب AMD به این انتظارات پردازنده فنوم (Phenom) می بود. این پردازنده مجموعهای از پردازندههای چهارهستهای است که برای مقابله با سری زیاد محبوب Core 2 Quad اینتل طراحی شده می بود اما این جواب زیاد تر همانند حرکتی محتاطانه می بود تا کاری انقلابی. AMD قبل از اراعه Phenom با مشکلات بسیاری دستوپنجه نرم میکرد؛ مشخصات دقیق و قیمتها تا لحظه آخر اشکار نبودند و AMD قبل از اراعه پردازنده هیچ اطلاعاتی درمورد کارکرد به اشتراک نمیگذاشت. بزرگترین مشکل باگی می بود که درست قبل از اراعهٔ Phenom کشف شد و میتوانست علتهنگکردن کامل سیستم بشود. AMD از طریق BIOS (بایوس) راهحلی اراعه داد اما اشکار شد این راهحل بهصورت متوسط کارکرد را تا ۲۰ درصد افت میدهد.
بدون تردید، با ورود اولین پردازندههای Phenom به بازار اوضاع بد شد. حتی یک پردازنده بینرده Core 2 Quad اینتل میتوانست از Phenom 9900 پرچمدار در زیاد تر عرصهها پیشی بگیرد؛ از منفعت گیری عمومی برای پلتفرم دسکتاپ گرفته تا منفعتوری و بازی. اوضاع هنگامی بدتر شد که پردازنده AMD در قیاس با رقیب اینتلی با قیمت بیشتری اراعه شد. AMD سرانجام پردازندههای چهارهستهای Phenom را اراعه کرد اما آنها قیمت خرید نداشتند.
سایت فناوری آناند تک (AnandTech) بهخوبی به اصل نوشته اشاره کرد و نوشت: «اگر امروز بهجستوجو تحول نگهبان هستید، این اتفاق نخواهد افتاد.» در نقد و بازدید فرد دیگر هم آناند لال شیمپی، (Anand Lal Shimpi) منتقد، Phenom را «بزرگترین ناامیدی» AMD تابهامروز دانست.
AMD درنهایت با Phenom II و به پشتیبانی اراعه پردازندههای چهارهستهای مقرونبهصرفهتر برای بازار بینرده مجدد جایگاهش را به دست آورد اما اینتل با Core i7 جدیدش پیش میرفت ولی AMD در فاصله بین اراعه پردازندههای Athlon و Phenom II، بهعلت کارکرد ناامیدکننده و قیمت بالای تراشههای مهم Phenom تقریباً هیچ پیشرفتی نداشت.
Pentium 4 Willamette اینتل

پردازندههای نسل پنتیوم ۴ اینتل درنهایت به موفقیتی بزرگ تبدیل شدند و اولین تراشههای اینتل با قابلیت Hyper Threading یا فراریسمانی (تقسیم یک پردازش به قسمتهای کوچک و انجام همزمان آنها) به شمار میرفتند. این چنین این نسل برند Extreme Edition را به خط تشکیل اینتل معارفه کرد که این برند تا چند نسل از پردازندههای سری X نیز ادامه اشکار کرد. بااینحال در معارفه اولیه پنتیوم ۴، اوضاع به این شکل نبوده است. نسل اول این تراشهها که با اسم رمز Willamette (ویلامت) شناخته میشدند، نیمهکاره و گرانقیمت بودند؛ این پردازندهها فقط از تراشههای ارزانتر Athlon (آتلون) شرکت AMD ناکامی نخوردند، بلکه حتی از مدلهای قبلی Pentium III اینتل نیز عقب ماندند.
باید برای داشته باشید که پنتیوم ۴ در دوران پردازندههای تکهستهای اراعه شد. مدلهای این نسل بر پایه شدت کلاک از هم جدا میشدند، نه شماره مدل. اولین پردازندههای Pentium 4 فرکانس ۱.۴ و ۱.۵ گیگاهرتز داشتند. حتی یک پردازنده Pentium III با فرکانس یک گیگاهرتز هم میتوانست از بعد مدل ۱.۴ گیگاهرتزی Pentium 4 بربیاید، درحالیکه پردازنده ۱.۲ گیگاهرتزی Athlon مبتنی بر Thunderbird (تاندربرد) شرکت AMD که چند ماه قبل اراعه شده می بود، در آزمایش کارکرد پردازشی، هر دوی این تراشهها را بهراحتی ناکامی میداد؛ نتایج رقابت حتی بدتر هم می بود.
زمان اراعه، این پردازندهها راهحلی موقتی به نظر میرسیدند. اینتل آنها را با وعده شدت کلاک بالاتر در آینده اراعه کرد، قولای که درنهایت نسل Pentium 4 آن را برآورده کرد. بااینحال، این نسل هم چنان به مشکلات بسیاری دچار می بود. با اهمیت ترین مشکل تصمیم اینتل برای منفعت گیری از RDRAM بهجای DDR SDRAM می بود. RDRAM بهعلت پیچیدگی ساخت گرانتر از DDR SDRAM می بود. این نوشته آنقدر دلواپسکننده می بود که اینتل دو نوار از حافظه RDRAM را همراه هر CPU بستهبندیشده Pentium 4 (پنتیوم ۴) اراعه میداد.
این مشکل علاقهمندان به ساخت کامپیوتر شخصی نبوده است، بلکه شرکای اینتل دچار آن شده بودند که نمیخواستند هزینه RDRAM را بپردازند، درحالیکه DDR SDRAM ارزانتر می بود و کارکرد بهتری داشت. (امروزه DDR SDRAM تا این مدت هم با استانداردهایی، همانند DDR4 و DDR5، منفعت گیری میبشود.) درنهایت، اینتل پردازندههایی را اراعه میداد که نهتنها رقیب ها آنها را ناکامی داده بودند، بلکه حتی از نسل قبلی اینتل نیز عقب افتاده بودند. بدتر این که بهعلت رابط شگفت حافظه گرانتر هم بودند.
اینتل در ماههای سپس، تراشههای Pentium 4 را با شدت کلاک بالاتر و رابط DDR مناسب اراعه کرد. این برند درنهایت به پشتیبانی Hyper Threading و Extreme Edition موفق شد اما پیروزی اولین پردازندههای Pentium 4 واقعاً ناامیدکننده می بود.
AMD E-240

در این فهرست روی پردازندههای دسکتاپ تمرکز میکنیم اما پردازنده موبایل E-240 شرکت AMD بهقدری وحشتناک است که حتماً باید در این لیست جا بگیرد. شدت این پردازنده تکهستهای موبایل میتواند به ۱.۵ گیگاهرتز هم برسد؛ به این علت امکان پذیر فکر کنید در دهه ۲۰۰۰ اراعه شده است اما در اشتباهید. این پردازنده ۲۰۱۱ اراعه شد! حتی در آن زمان هم ضعیفترین پردازندهٔ نسل دوم Core i3 اینتل دو هسته و چهار رشته داشت. اینتل اولین پردازندهٔ Core Duo را سال ۲۰۰۶ برای لپتاپها اراعه کرد.
هیچزمان انتظار بسیاری از E-240 نمیرفت. این پردازنده روی پلتفرم Brazos شرکت AMD اراعه شد که تراشههای کممصرفی بودند و برای رقابت با سری Atom شرکت Intel ساخته شده بودند اما E-240 زمان اراعه در سال ۲۰۱۱ هم عقبمانده می بود؛ استاندارد Atom دو هسته می بود و حتی گزینههای پرقدرت AMD در این محدوده، همانند E-300 و E-450، دو هسته داشتند. E-240 با تمرکز بر ساخت پردازنده برای لپتاپهای ارزانقیمت تشکیل شده می بود اما حتی با این معیار هم چندین سال از زمان خودش عقب می بود.
بدتر این که E-240 با یک کنترلکننده حافظه تککاناله طراحی شده می بود که علتمیشد شدت پایین پردازنده کمتر هم بشود؛ این تراشه با تنها یک هسته و بدون حمایتاز چندین رشته باید همزمان فقط از بعد یک کار برمیآمد. این نوشته تأثیر بسزایی بر عملکردش داشت و علتمیشد E-240 نسبت به E-350 که دوهستهای می بود، تا ۳۶ درصد کارکرد ضعیفتری داشته باشد. نوتبوکچک (NotebookCheck) در بازدید خود از لپتاپ اچپی ۶۳۵ که از E-240 منفعت گیری میکرد، نوشت: «ما فقط میتوانستیم مخالفتمان را با این نوشته نشان دهیم.»
صرف این که یک پردازنده تنها ضعیف باشد، آن را به یکی از بدترینها در همه دوران تبدیل نمیکند. گزینههای بسیاری از AMD و Intel برای لپتاپهای ارزانقیمت وجود دارند که قوی نیستند، اما E-240 در زمان خودش واقعاً پردازنده آزاردهندهای می بود. به نظر میرسد مقصد مهم این تراشه فریب خریداران ناآگاه و فروش پردازندهای به آنها می بود که سه یا چهار سال از زمان خودش عقب می بود.
Itanium اینتل

امروزه همه ما اینتل را قهرمان معماری مجموعه دستورالعمل x86 (ISA) میشناسیم. این شرکت معماری x86 را همراه موجی از ماشینهایی که اکنون از مجموعه دستورالعمل Arm منفعت گیری میکنند، گسترش داد. این شرکت پرچمش را تکان میدهد تا ثابت کند x86 تا این مدت نمرده است. بااینحال، اوضاع همیشه به این شکل نبوده است. اینتل در برههای میخواست با گسترش ISA تازه، فرزند خودش را نابود کند. معماری ایتانیوم (Itanium) اینتل و مجموعه پردازندههایی که همراه آن اراعه شدند، اندوختهگذاری مشترکی بین اینتل و اچپی برای گسترشٔ ISA با توانایی آدرسدهی ۶۴ بیتی می بود که ناکامی بزرگی محسوب میشد.
به گمان زیادً تابهحال اسم Itanium را نشنیدهاید؛ چون هیچ زمان واقعاً در بازار مهم اراعه نشده است. اولین باری که Itanium داخل صحنه شد، تغییری اساسی در محاسبات به شمار میرفت. این پردازنده جواب اینتل به PowerPC و مجموعه دستورالعمل RISC آن می بود و ISA شصتوچهاربیتی را بدون کم شدن کارکرد برای برنامههای ۳۲ بیتی اراعه میداد. حداقل این ادعای اینتل و اچپی می بود. در حقیقت، رقبای RISC زیاد سریع تر بودند و حتی یک سال قبل از اراعه Itanium به مراکز داده، شرکت ایام دی ISA x86-64 خودش را انتشار کرد که نسخه گسترشیافته x86 می بود و میتوانست برنامههای ۶۴ بیتی را اجرا کند؛ این معماری تا این مدت هم منفعت گیری میبشود.
بااینحال، Itanium پشتوانه بسیاری داشت. آنقدر زیاد که اینتل آن را تا دههها بعد از سال ۲۰۰۱، اولین باری که پردازندهها معارفه شدند، زنده نگه داشت. اچپی و اینتل سال ۱۹۹۴ مشارکتشان را اظهار کردند و تا ژوئیه ۲۰۰۱ که Itanium اراعه شد، برندهای بزرگی، همانند دل، آیبیام، کامپک و هیتاچی، برای آیندهای که اینتل و اچپی پیشبینی کرده بودند، قرارداد همکاری امضا کرده بودند اما فقط چند سال سپس، تقریباً همه حمایتاز Itanium از بین رفت و اینتل با گسترش نسخه گسترشیافته x86-64، حرکت AMD را تکرار کرد.
اینتل بهرغم این که هیچ زمان داخل بازار مهم نشد، از لحاظ فنی تا ۲۰۲۱ تراشههای Itanium را اراعه میکرد. این شرکت سال ۲۰۱۱، حتی بعد از این که معماری x86-64 خودش را بهگفتن ISA غالب در کل بازار رایانههای شخصی ثابت کرده می بود، هم چنان اصرار بر حمایتاز Itanium داشت. بااینحال، چرخه عمر طویل Itanium نادرست نبوده است. سال ۲۰۱۲، اسناد دادگاهی که بهگفتن بخشی از دعوای حقوقی اوراکل و اچپی درمورد پردازندههای Itanium نقل شد، نشان داد اچپی از ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۷ مبلغ ۶۹۰ میلیون دلار برای ادامه تشکیل تراشهها به اینتل پرداخته است. اچپی برای این که Itanium را سر پا نگه دارد، به اینتل پول پرداخت میکرد.
رایانههای شخصی جریان مهم هیچ زمان با پردازندههای Itanium اراعه نشدند اما این پردازندهها هم چنان یکی از بزرگترین ناکامیهای صنعت کامپیوتر شناخته خواهد شد. گرچه ابتدا انقلاب معارفه شده بودند، در دهههای بعد از اراعه Itanium، اینتل هم چنان مقیاس منفعت گیری از ISA را افت داد تا این که درنهایت این معماری منسوخ شد.
دسته بندی مطالب