جهان تا دو سال دیگر به ویران‌شهر هوش مصنوعی می‌رسد_اسپایدر

«محمد مو جودت» (Mohammad “Mo” Gawdat)، مدیر ارشد اسبق کسب‌وکار گوگل X، در یک پیش‌بینی بدبینانه خبرداد که جهان در اغاز ورود به یک دوره دیستوپیایی (ویران‌شهری) اجتناب‌ناپذیر است که از سال ۲۰۲۷ اغاز می‌بشود و ۱۲ تا ۱۵ سال طول می‌کشد. او معتقد است که تقصیر کار مهم این آینده تاریک، خود هوش مصنوعی نیست، بلکه «حماقت‌های انسانی» و قیمت‌های حاکم بر جامعه ماست که توسط هوش مصنوعی با قدرتی بی‌سابقه تحکیم و تشدید خواهد شد.

اگرچه تعداد بسیاری از او گفت و گو‌ها درمورد خطرات هوش مصنوعی بر روی سناریوهای آخرالزمانی همانند تسلط ربات‌ها بر دنیا متمرکز است، مو جودت روایتی متفاوت و زیاد ملموس‌تر اراعه می‌دهد. او در مصاحبه‌ای در پادکست Diary of a CEO او گفت: «هوش مصنوعی خودش مطلقاً مشکلی ندارد، اما مشکلات بسیاری حوالی قیمت‌های بشر در عصر ظهور ماشین‌ها وجود دارد.»

از دیدگاه او، هوش مصنوعی همانند هر فناوری فرد دیگر، فقط تحکیم‌کننده است. این فناوری توانمندیها و مهم‌تر از آن قیمت‌های حاکم بر جامعه را تحکیم می‌کند. او با اشاره به قولهای عمل‌نشده فناوری‌های قبلی می‌پرسد: «چه مقدار شبکه‌های اجتماعی ما را به هم متصل کردند و چه مقدار ما را تنهاتر کردند؟ چه مقدار موبایل‌ها علتشدند ما کمتر کار کنیم؟»

نظرات مدیر اسبق گوگل درمورد ویران‌شهر هوش مصنوعی

جودت معتقد است که هوش مصنوعی با یک مأموریت آرمان‌شهری برای خودکارسازی کارهای پیش پاافتاده و آزادکردن زمان انسان گسترش می‌یابد. اما در دنیایی که قیمت مهم آن «اندوخته‌داری» است، این رؤیا به شکل فرد دیگر درحال تحقق است: شرکت‌ها به‌جای افت بار کاری، با منفعت گیری از هوش مصنوعی کارمندان را اخراج می‌کنند یا از آنها کار بیشتری می‌کشند تا سود خود را به حداکثر برسانند.

وجه دیگر این نوشته، تشدید «شری است که انسان می‌تواند انجام دهد.» جودت به مثالهای مشخصی اشاره می‌کند که هم‌اکنون نیز درحال وقوع می باشند. برای مثال اکنون از هوش مصنوعی در جنگ برای به حداکثر رساندن کشندگی سلاح‌ها منفعت گیری می‌بشود. یا مطابق گزارش‌ها، کلاهبرداری‌های مرتبط با ارزهای دیجیتال با منفعت گیری از فناوری دیپ‌فیک در سال قبل میلادی ۴۵۶ درصد افزایش یافته است.

با وجود این چشم‌انداز تیره، جودت معتقد است که وقوع یک آینده آرمان‌شهری نیز امکان پذیر، اما ابتدا باید از این دوره سخت عبور کنیم. او راه‌حل را نه در محدودکردن خود هوش مصنوعی، بلکه در قانون‌گذاری بر روی کاربردهای آن می‌داند. او استعاره جالبی به‌کار می‌برد:

«شما نمی‌توانید طراحی یک چکش را طوری تنظیم کنید که بتواند میخ بکوبد اما فردی را نکشد، اما می‌توانید کشتن یک انسان با چکش را جرم‌انگاری کنید.»

او خواستار سختی عمومی بر دولت‌ها برای فهمیدن این تهدید و تشکیل قوانین ملزوم برای کنترل آن است. جودت نتیجه‌گیری می‌کند: «چکش هوش مصنوعی اکنون در دستان ماست و اینجا آمده است که بماند. تنها سوال باقی‌مانده این است که آیا ما اراده نوشتن قوانین علیه قتل را داریم یا خیر.»