دورردترین جت های جنگنده جهان در سال ۲۰۲۵_اسپایدر

هواپیماهای نظامی نقش‌های زیاد متنوعی در میدان نبرد دارند، و زیاد تر می‌توانید نقش یک هواپیما را با نگاه کردن به حروف به کار رفته در نام آن یا فقط با دقت به شکل هواپیما تعیین کنید. اینها به نوبه خود کارکرد، تجهیزات و تسلیحات هواپیما را اشکار می کنند. در حالی که ارتش های جهان از انواع بی شماری از هواپیماهای جنگی منفعت گیری می کنند، تعداد مقداری از آنها به اندازه جت های جنگنده با واژه “نظامی” عجین شده اند.

موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، جت های جنگنده را این گونه تعریف می کند: «هواپیماهایی که برای رهگیری و انهدام دیگر هواپیماها و/یا موشک ها طراحی شده اند» و این چنین وسایل نقلیه هوایی که قادر به «مداخله و حمایتنزدیک هوایی» می باشند. جت های جنگنده برای دعوا به اهداف به شکلی سهمگین و سریع به کار گرفته می شوند- آنها دونده های المپیک دنیای هوانوردی می باشند. برای آن ها امکان درگیری های طویل وجود دارد، اما ایده آل نیست چون جت های جنگنده ظرفیت سوخت کافی برای پروازهای طویل را ندارند. با این حال، برخی از جت های جنگنده می توانند برای مسافت بیشتری نسبت به سایرین پرواز کنند.

در اینجا ۱۰ جت جنگنده ای را معارفه می کنیم که بیشترین برد را داشته و برای زمان طویل تری می توانند پرواز کنند.

سریع ترین جت جنگنده حال حاضر جهان ساخت کدام سرزمین است؟

برد پروازی به چه معناست؟

هنگامی مردم در رابطه کارکرد یک جت سخن بگویید می کنند، طبق معمولً به سراغ شدت آن می روال. شما می توانید اطلاعات بسیاری در رابطه سریع ترین جت های جهان و سریع ترین جت های جنگنده جهان اشکار کنید، اما “برد پروازی” به چه معناست؟ جواب زیاد ساده است.

بر پایه تعریف ناسا، برد یک هواپیما با ضرب شدت زمینی آن در حداکثر زمان پرواز محاسبه می بشود. حداکثر زمان پرواز توسط عوامل بسیاری از جمله مقدار سوخت هواپیما، نوع موتور و تنظیم دریچه گاز تعیین می بشود. در همین حال، شدت زمینی دقیقاً همان چیزی است که به نظر می رسد: سرعتی که هواپیما روی زمین حرکت می کند. ما باید این عدد را بدانیم، چون جهت باد و شدت وزش آن بر شدت هواپیما تأثیر می گذارد. اگر دو هواپیما با “شدت” یکسان حرکت کنند، وسیله نقلیه ای که در مسیر باد حرکت می کند به جلو هل داده شده و به شدت زمینی بالاتری می رسد و هواپیمایی که ناموافق مسیر باد حرکت می کند، با وزرش باد جنگیده و شدت زمینی کمتری را توانایی می کند.

یکی از مشکلات در محاسبه «برد پروازی» جت های جنگنده، وجود هواپیماهای سوخت رسان است که می توانند بدون نیاز به فرود هواپیماهای جنگنده، به آن ها سوخت برسانند. در دنیای ایده آلی که سوخت نامحدودی داشته و نیازی به تعمیر هواپیما ندارید، این سوخت رسان ها می توانند برد پروازی یک جت را تقریباً به طور نامحدودی افزایش دهند. با این حال، محاسبه “حداکثر زمان پرواز”، این قابلیت را نیز در نظر می گیرد و فقط یک باک پر از سوخت را در محاسبات خود لحاظ می کند. سوخت‌گیری‌ها برد پرواز را افزایش نمی‌دهند، فقط کیلومتر شمار را ریست می کنند.

۱۰- F-16 Fighting Falcon

F-16 Fighting Falcon ساخت لاکهید مارتین یکی از معروف ترین جت های جنگنده امروزی در آسمان است. این هواپیماها سال‌ها است که مورد منفعت گیری قرار می‌گیرند و نقاط قوت و ضعف بسیاری دارند. F-16 Fighting Falcon امکان پذیر به شدت هواپیماهایی همانند F-15 Eagle و F-14 Tomcat نباشد، اما می تواند زمان طویل تری در آسمان بماند.

نیروی هوایی ایالات متحده از سال ۱۹۷۶ تا بحال از F-16 منفعت گیری می کند. این جت ها در مدل های مختلفی همانند F-16A و F-16B اراعه می شوند. تفاوت مهم بین این نسخه ها تعداد صندلی ها است – F-16A یک سرنشین دارد، در حالی که F-16B برای دو خلبان جا دارد. در حالی که F-16 در دسته جت های جنگنده طبقه بندی می بشود، می تواند نقش های مختلفی ایفا کند. در طول عملیات طوفان صحرا، F-16 ها زیاد تر به فرودگاه ها، تأسیسات تشکیل نظامی و سایت های موشک اسکاد دعوا می کردند.

مطابق اطلاعات رسمی، برد پروازی جنگنده F-16 Fighting Falcon بیشتر از ۳,۲۰۳ کیلومتر است. برای قیاس، طول سرزمین ایالات متحده در طویل ترین مسیر مدام ۴,۴۸۰ کیلومتر است. با این حال، نیروی هوایی ایالات متحده در برگه اطلاعات خود از عبارت “برد فرابری” (ferry range) منفعت گیری می کند که به مسافتی که یک هواپیما می تواند با حداکثر سوخت و حداقل تجهیزات از جمله بار و مسافر داشته باشد، اشاره دارد. یک F-16 کاملاً مسلح قادر به دستیابی به این برد نخواهد می بود، به خصوص هنگامی که در حداکثر شدت خود در آسمان پرواز کند.

۹- Chengdu J-20 Black Eagle

امکان پذیر انتظار داشته باشید که برخی از اعداد و رقم های عملکردی یک هواپیما به زیان دیگر حوزه های کارکردی باشد. به گفتن مثال، یک باک جادار سوخت می تواند بر شدت تأثیر منفی بگذارد و فضای مورد نیاز برای مهمات را اشغال کند، در حالی که یک جت با موتورهای قوی امکان پذیر فضای کافی برای نگهداری سوخت بسیاری نداشته باشد. چین راهی برای ساخت جت جنگنده ای اشکار کرده که می تواند با شدت های بالا برای زمان طویل تر از اکثر رقیب ها پرواز کند.

J-20 Black Eagle یک جت جنگنده پنهانکار است که سرویس خود را در سپتامبر ۲۰۱۷ اغاز کرد. این هواپیما نه تنها یکی از سریع‌ترین جت‌های جنگنده در جهان است —که فقط پایین تر از F-22 Raptor و Dassault Mirage 2000 قرار می گیرد—بلکه چین می‌تواند J-20 را سریع تر از شدت تشکیل جت های جنگنده توسط کشورهای دیگر تشکیل کند. باور عمومی بر این است که J-20 Black Eagle نتیجه مهندسی معکوس یک جنگنده F117A Nighthawk ساخت لاکهید مارتین است که در سال ۱۹۹۹ بر فراز صربستان سرنگون شد.

برد عملیاتی J-20 Black Eagle نزدیک به ۳,۳۸۱ کیلومتر محاسبه شده است. در نگاه اول، این عدد افزایشی جزئی نسبت به برد اف-۱۶ فایتینگ فالکون به نظر می رسد. با این حال، وزن J-20 تقریباً دو برابر زیاد تر از جنگنده آمریکایی است، حتی بدون سوخت یا تسلیحات. اما از نظر دیگر، J-20 حداکثر سرعتی معادل ۲,۰۸۸ کیلومتر در ساعت دارد، در حالی که F-16 دارای شدت ۲,۴۰۰ کیلومتر در ساعت است.

۸- PAC JF-17 Thunder

هنگامی به پاکستان فکر می کنید، به گمان زیادً عبارت “نیروی هوایی بزرگ” به ذهنتان خطور نمی کند. نیروی هوایی این سرزمین زیاد کوچک است. پاکستان امکان پذیر هواپیماهای بیشتری از برای مثالً مولداوی یا سورینام داشته باشد، اما به اندازه ایالات متحده یا چین هواپیما ندارد. با این حال، کمیت هواپیماهای حاضر به ندرت تأثیری بر کیفیت آنها دارد.

جت جنگنده JF-17 Thunder محصول همکاری مجتمع هوانوردی پاکستان (PAC) و شرکت هواپیماسازی چنگدو چین (CAC) است، که اخیراً J-20 Black Eagle را گسترش داده است. پاکستان در سال ۲۰۰۷ اغاز به استقرار JF-17 کرد و در حالی که این جنگنده ستون فقرات نیروی هوایی پاکستان را راه اندازی می دهد، JF-17 در نیروهای هوایی میانمار، نیجریه و آذربایجان نیز به کار گرفته شده است.

وب سایت رسمی PAC ادعا می کند که JF-17 Thunder دارای برد فرابری ۳,۴۶۱ کیلومتر است. JF-17 با وزن نزدیک به ۷,۹۶۵ کیلوگرم بدون سلاح و سوخت، سبک تر از F-16 و J-20 است، به این علت منطقی است که این هواپیما بتواند طویل تر پرواز کند. با این حال، با حداکثر شدت تنها ۱,۲۹۰ کیلومتر در ساعت، در قیاس با دیگر جت های جنگنده با شدت حلزون پرواز می کند.

۷- Shenyang J-11 Flanker B

تعداد بسیاری از هواپیماهای نظامی فقطً نسخه های با تفاوت جزیی نسبت به هواپیماهای قبلی می باشند. برای کشورهای متحد، دریافت فناوری متحدین، از جمله جت های نظامی، و بهینه سازی آن برای خود با تغییرات جزیی غیرمعمول نیست. چین از همین روش برای بدست آوردن یک جت جنگنده با برد پروازی قابل دقت منفعت گیری کرده است.

Shenyang J-11 Flanker B+ یک جت جنگنده است که بر پایه جنگنده سوخو Su-27 Flanker، یکی از ترسناک ترین جت های شوروی در دوران جنگ سرد، ساخته شده است. با این حال، مهندسان و خلبانان چینی تا سال ۱۹۹۲ به این هواپیما دست نیافتند. سه سال سپس، روسیه به چین اجازه داد تا جت‌های Su-27 خود را تشکیل کند، به‌اختصاصی مدل‌های Su-27SK با ارابه‌های فرود تحکیم‌شده و رادار متفاوت. این هواپیماها به جت های جنگنده J-11 تبدیل شدند که امروزه می شناسیم.

در حالی که Su-27 Flanker مسلماً برتر از J-11 Flanker B+ است، نسخه کپی قانونی چین تا این مدت هم نیرویی است که باید رویش حساب کرد. برد عملیاتی J-11 نزدیک به ۳,۵۰۹ کیلومتر و حداکثر شدت آن در ۲,۴۸۵ کیلومتر در ساعت است. دلنشین اینجاست که وزن J-11 تقریباً به اندازه Chengdu J-20 است، اما از نظر شدت، برد و سقف پروازی (بیشترین ارتفاعی که هواپیما می تواند با خیال راحت پرواز کرده و کارآمد بماند) از آن بهتر است. در حالی که Shenyang J-11 در چین ساخته می بشود، زیاد تر تسلیحات آن از روسیه است.

۶- Gne JH-7 Flounder / FBC-1 Flying Leopard

در حالی که جت های جنگنده در انتهای پایین محدوده برد هواپیمای جنگی فعال قرار دارند، جت های بمب افکن به سمت ناموافق این طیف تمایل دارند. با این حال، مطرح‌های هواپیماهای نظامی می‌توانند بیشتر از یک نقش در میدان نبرد داشته باشند که بر کارکرد آنها تأثیر می‌گذارد. هنگامی که به یک جت جنگنده قابلیت بمب افکنی می دهید، برد پروازی بیشتری نیز به آن می بخشید.

Xi’an JH-7 Flounder یک جنگنده / بمب افکن ترکیبی است که می تواند دو سرنشین را در خود جای دهد. در حالی که این هواپیما در چین ساخته شده است، بر یک موتور توربوفن بریتانیایی Spey ساخت رولز رویس متکی است. دلنشین اینجاست که JH-7 دو نام مستعار دارد. نام مستعار رسمی این هواپیما “پلنگ پرنده” (Flying Leopard) است، اما در ناتو به جای آن از “Flounder” به معنی سفره ماهی منفعت گیری می بشود. نسخه‌های صادراتی این هواپیما نام مستعار «پلنگ پرنده» را نگه داری کرده‌اند، اما با اسم رسمی FBC-1 نامگذاری مجدد شده‌اند.

بر پایه گزارش ها، هر دو هواپیمای JH-7 و FBC-1 قابلیت های یکسانی دارند. حداکثر برد عملیاتی این هواپیما ۳,۶۷۸ کیلومتر و شدت آن بین ۱,۱۶۳ تا ۱,۷۸۹ کیلومتر در ساعت، بسته به ترجیح خلبانان برای حمل سوخت یا تسلیحات زیاد تر، خواهد می بود. در رابطه تسلیحات، JH-7/FBC-1 می تواند تا ۹ تن مهمات از جمله موشک، بمب های هدایت شونده و بمب های پرتابی استاندارد را حمل کند. علیرغم این که این هواپیماها قادر به انجام ماموریت بمباران می باشند، در واقع سبکتر از جت های جنگنده صرف همانند Shenyang J-11 Flanker B+ و Chengdu J-20 Black Eagle می باشند که امکان پذیر برد پروازی بالای JH-7/FBC-1 را توضیح دهد.

۵- Dassault Rafale

Dassault Aviation یک شرکت هوافضای فرانسوی است که در عرصه ساخت جت های خصوصی و نظامی تخصص دارد. این شرکت یکی از معدود تولیدکنندگانی است که تا این مدت هواپیماهای موتور تری جت تشکیل می کند. در قسمت محصولات دفاعی داسو، این شرکت یکی از چابک‌ترین جت‌های جنگنده جهان را نیز می سازد که دارای برد پروازی چشمگیری است.

Dassault Rafale یک جت جنگنده دو موتوره با بال دلتا است که از نظر فنی قادر به ایفای نقش هایی زیاد تر از جنگنده صرف است. این هواپیما می تواند به گفتن یک هواپیمای شناسایی، یک جت دفاع هوایی و حتی یک پلتفرم سوخت گیری عمل کند. برخلاف دیگر هواپیماهای نظامی، رافال به جای ساختار استاندارد آلومینیوم و تیتانیومی از مواد کامپوزیت ساخته شده است که علتمی بشود نسبتاً سبک وزن باشد.

اکنون، برد فرابری داسو رافال عدد قابل دقت ۳۶۸۰ کیلومتر است، اما این آمار با برد فرابری های جنگنده های دیگر متفاوت است. به ادعای وب سایت رسمی داسو، این هواپیما آن مسافت را با سه “باک پرتابی” (مخزن سوخت کمکی بیرونی) طی کرده است. وقتی که این جنگنده برای نبرد به دو موشک کروز و موشک های رزمی و محافظت از خود (MICA) – و سه باک سوخت پرتابی – تجهیزمی بشود، برد موثر داسو رافال به ۱۸۴۰ کیلومتر افت می یابد. با این حال، رافال یکی از معدود جت های جنگنده ای است که در جریان تمرینات توانسته کارکرد بهتری نسبت به F-22 Raptor داشته یا آن را «ساقط» کند، به این علت احتمالا درست نباشد که آن مخازن سوخت پرتابی اضافی را زیاد برجسته کنیم.

۴- KAI KF-16 Fighting Falcon

در حالی که اف-۱۶ فایتینگ فالکون یک جت جنگنده در حد اسطوره است، اما نقاط ضعفی نیز دارد. مطمئناً، شدت پرواز آن قطعاً نسبت به تعداد بسیاری از هواپیماهای حاضر در این لیست برتری دارد، اما برد پروازی آن در قیاس با اکثر جنگنده های دیگر جایگاه بالایی ندارد. عکس این نوشته در رابطه نسخه کره ای این جنگنده صدق می کند.

در سال ۱۹۹۱ ، صنایع هوافضای کره (KAI) مجوز تشکیل جت های جنگنده F-16 خود، به اختصاصی هواپیماهای F-16 C/D را دریافت کرد. این جنگنده ها به آنچه به نام KAI KF-16 Fighting Falcon شناخته می بشود تبدیل شدند. از نظر ظاهر، این هواپیماها کم و بیش همانند به F-16 مهم به نظر می رسند، اما تکه های داخلی داستان کاملاً متغیری دارند. هر جزء این هواپیما، از موتور گرفته تا تجهیزات جمینگ راداری یک پله بالاتر از F-16 است.

در حالی که طراحی داخلی KF-16 Fighting Falcon یک ارتقاء مستقیم نسبت به F-16 مهم است، در رابطه کارکرد کلی نمی توان همین را ادعا کرد. اگر برد را در نظر بگیرید، KF-16 جنگنده اورجینال آمریکایی را پشت سر می گذارد، چون نوع کره جنوبی می تواند تا ۴,۱۷۶ کیلومتر را طی کند، در حالی که این عدد برای نسخه مهم آمریکایی ۳,۲۰۳ کیلومتر است. با این حال، هنگامی سخن بگویید از شدت به بین می‌آید، KF-16 تنها می‌تواند حداکثر شدت ۱,۳۹۲ کیلومتر در ساعت را مدیریت کند، در حالی که F-16 با شدت ۲,۴۰۰ کیلومتر در ساعت از آن پیشی می گیرد. با این حال، KF-16 نزدیک به ۴۵۰ کیلوگرم سبک تر از F-16 است، اما می تواند نزدیک به ۴ تن تجهیزات، سوخت و مهمات بیشتری را حمل کند که در طول ماموریت های نظامی یک موهبت است.

۳- Sukhoi Su-27 Flanker

قبلاً از Shenyang J-11 Flanker B+ و برد پروازی دیدنی آن WPFJ کردیم. در آن مدخل، اشاره کردیم که این جت جنگنده بر پایه Su-27 Flanker ساخته شده است. در حالی که J-11 قابلیت های دوربردA را از سوخو Su-27 به ارث برده است، نسخه مهم آمار حتی چشمگیرتری دارد.

Su-27 Flanker در اصل برای رقابت با هواپیماهای آمریکایی همانند McDonnell Douglas F-15 Eagle و Grumman F-14 Tomcat طراحی شده می بود. همانند JH-7 Flounder، ناتو نام مستعار فلنکر را برای Su-27 انتخاب کرد. در حالی که Su-27 به گفتن یک جنگنده برتری هوایی در نظر گرفته شده می بود، برای همکاری نزدیک با جت های Mikoyan MiG-29 Fulcrum ساخته شد. Su-27 Flanker در نهایت پایه و مبنا یک خانواده کامل از جنگنده ها، از جمله Shenyang J-11 و دیگر جنگنده های مدل Su را راه اندازی داد.

برخلاف اکثر هواپیماهای این مقاله، برد Su-27 Flanker در هوا محاسبه شده است. مطابق اسناد نظامی حاضر در شبکه یکپارچه سازی داده های OE (ODIN) – یک منبع اطلاعاتی تجهیزات نظامی در سراسر جهان – برد Su-27 تقریباً ۳,۵۰۹ کیلومتر است. با این حال، منبع های دیگر حداکثر برد این جت جنگنده را به ۴,۳۷۴ کیلومتر نزدیک می دانند. این چنین این منبع های مدعی می باشند که Su-27 برد رزمی مؤثری در نزدیک به ۱,۱۹۴ کیلومتر دارد.

۲- Sukhoi Su-57 Felon

هواپیمای Chengdu J-20 Black Eagle تنها جت جنگنده پنهانکار جهان در این فهرست نیست. این جنگنده چینی حتی تنها جت جنگنده پنهانکار با برد پروازی قابل دقت در جهان نخواهد می بود. روسیه هواپیماهای بسیاری دارد که اکنون یکی از آنها پیشرفته ترین جت جنگنده این سرزمین است.

Su-57 Felon ساخت سوخو بازمانده اتحاد جماهیر شوروی است. این جت به گفتن جنگنده ای برای مدرن کردن نیروی هوایی این سرزمین و این چنین عملیات در قابلیت پنهانکاری در نظر گرفته شده است. گسترش این هواپیما در دهه ۱۹۸۰ اغاز شد و بعد از انحلال اتحاد جماهیر شوروی ادامه یافت. در قیاس با هواپیماهای غربی همانند F-22 Raptor، جنگنده Su-57 چندان پنهانکار یا چابک نیست، اما قابلیت‌های تهاجمی هوا به زمین و برد پروازی فوق العاده ای را اراعه می‌کند.

با منفعت گیری مجدد از F-22 Raptor به گفتن یک معیار قیاس، این جت جنگنده دارای برد فرابری بیشتر از ۲۹۶۰ کیلومتر است. در همین حال، Su-57 به برد فرابری زیاد دیدنی ۴۴۷۴ کیلومتر دست یافته است. با این حال، هنگامی که برای نبرد مسلح می بشود، برد جت جنگنده روسی در حالی که با شدت مادون صوت پرواز کند به ۳۴۷۸ کیلومتر افت می یابد – این عدد در شدت فراصوت به ۱۴۹۱ کیلومتر می رسد. اکنون، باور بر این است که روسیه بین ۴ تا ۱۵ فروند Su-57 عملیاتی دارد، اما ولادیمیر پوتین تصمیم دارد تا قبل از سال ۲۰۲۸ این تعداد را تا ۷۶ فروند افزایش دهد. این که آیا این اتفاق می‌افتد یا نه، با دقت به شدت تشکیل کند و هزینه‌های بالاتر این جت جنگنده در قیاس با جنگنده های دیگر روسیه، چیزی است که باید دید.

۱- McDonnell Douglas F-15 Eagle

علیرغم آنچه از نام آن پیداست، F-16 Fighting Falcon جانشین F-15 نیست. این جت ها جایگاه های متغیری را در نیروی هوایی ایالات متحده و خریداران دیگر این دو پر می کنند. F-16 مقرون به صرفه تر است، در حالی که F-15 می تواند زیاد تر از رقبای خود در آسمان بماند.

McDonnell Douglas F-15 Eagle یک جنگنده تاکتیکی مناسب همه شرایط آب و هوایی است که اولین بار در دهه ۱۹۷۰ معارفه شد. این هواپیما چندین نسخه داشته که از جمله موارد دیگر، تعداد صندلی‌ها را تحول داده است. نیروی هوایی ایالات متحده ادعا می کند که F-15 Eagle مسئول ۳۴ پیروزی از ۳۷ پیروزی رزمی هوا به هوا در طول عملیات طوفان صحرا بوده و مدل “E” نقش حیاتی شکار پرتابگرهای موشک اسکاد در شب را داشته است.

در طول این مقاله، هر هواپیما رکورد برد هواپیمای قبلی را چند کیلومتر، احتمالا چند صد کیلومتر، در بهترین حالت بهبود می بخشید، اما هنگامی سخن بگویید از برد پروازی به بین می‌آید، F-15 Eagle برنده واقعی این قیاس است. برد این جت جنگنده ۵۵۲۰ کیلومتر (بیشتر از ۱۰۰۰ کیلومتر بیشتر از جنگنده دوم در لیست) است. این برد کافی است تا اف-۱۵ طویل ترین مسیر مدام مساحت آمریکا را پیموده و سپس به نقطه اغاز بازگردد. با این حال، همانند Dassault Rafale، این دستاورد بدون مقداری سوخت اضافی امکان پذیر نیست. برای دستیابی به این برد فرابری، F-15 به سه مخزن سوخت خارجی و تعداد نامشخصی مخازن سوخت تطبیقی (مخازن اضافی وصل شده به هواپیما) نیاز دارد.