اعتراف بزرگ دانشمندان: برای نزدیک به چهل سال در رابطه اورانوس نادرست کردیم_اسپایدر

نوشته و ویرایش شده توسط تیم اسپایدر
پرواز فضاپیمای «وویجر ۲» در سال ۱۹۸۶ که تبدیل ثبت اطلاعاتی از سیاره اورانوس شد، منبع مهم دانش ما از این سیاره یخی است. اما این پرواز همزمان با انفجار پلاسمای خورشیدی شگفت و غریبی بوده است. اکنون تحقیقات نشان میدهد که فهمیدن ما از اورانوس برای نزدیک به چهار دهه نادرست بوده است و یک اتفاقات شگفت آب و هوایی مسبب آن است.
تعداد بسیاری از آنچه ما در رابطه اورانوس میدانیم از دادههای جمعآوری شده توسط فضاپیمای وویجر ۲ ناسا گرفته شده است که در سال ۱۹۸۶ از کنار این غول یخی عبور کرد. مشاهدات این کاوشگر نشان داد که این سیاره دارای یک میدان مغناطیسی شگفت است که با چرخش سیاره هماهنگ نیست و بهطور غیرعادی از الکترونهای پرانرژی راه اندازی شده است.
اما تجزیه و تحلیل تازه دادههای وویجر ۲ علت این حرکت شگفت را نشان داد: انفجار پلاسمای خورشیدی که درست قبل از پرواز کاوشگر، میدان مغناطیسی سیاره را از حالت عادی خود خارج کرده است. به عبارت دیگر، فهمیدن ما از اورانوس امکان پذیر بر پایه یک عکس سریع غیرعادی در زمان نادرست باشد، نه طبیعت معمول سیاره. محققان یافتههای خود را در مجله «Nature Astronomy» انتشار کردهاند.
«جیمی جاسینسکی» فیزیکدان پلاسما در «آزمایشگاه پیشرانش جت» ناسا در کالیفرنیا میگوید: «اگر وویجر ۲ چند روز سریعتر از کنار اورانوس عبور میکرد، یک میدان مغناطیسی کاملا متفاوت از اورانوس را مشاهده میکرد. فضاپیما اورانوس را در شرایطی ثبت کرده است که فقط در ۴ درصد اوقات به این صورت است!»
میدان مغناطیسی در اطراف سیارات به لطف حرکت مواد درون هسته مذاب آنها شکل میگیرد و سیارات را در برابر جتهای پلاسما معروف به باد خورشیدی – که از خورشید به بیرون پرتاب خواهد شد – نگه داری میکنند. هنگامی که تابش ذرات خورشیدی به لایهای از اتمسفر سیاره به نام «مگنتوسفر» برخورد میکند، توسط خطوط میدان مغناطیسی به دام میافتد و در امتداد آن در حفرههایی به نام «کمربند تابشی» روی هم انباشته خواهد شد.
کمربند تابشی اورانوس – در کنار میدان مغناطیسی زاویهدار آن – می بود که دانشمندان را در اولین تحلیلهای دادهها گمراه کرد. مگنتوسفر این سیاره مملو از کمربندهای تابش الکترونی می بود که سپس از سیاره مشتری از نظر شدت در جایگاه دوم قرار میگرفت. اما مابقی نواحی از میدان خالی از پلاسما می بود و هیچ منبع آشکاری که کمربند تابشی را مملو از ذرات باردار کند، شناسایی نشد.

افتپلاسما در نواحی دیگر نیز دانشمندان را به این نتیجه رساند که یونهای آب توسط پنج قمر مهم اورانوس که چهار قمر آن در یخ محصور شدهاند، تشکیل نمیشوند. این کار علتمیشد تا دانشمندان در آن زمان فکر کنند که این قمرها به گمان زیاد از نظر زمینشناسی غیرفعال می باشند و به این علت به گمان زیاد فاقد اقیانوسهای نهان می باشند.
با تجزیه و تحلیل تازه دادهها با وجود باد خورشیدی شدید، محققان دریافتند که درست قبل از پرواز وویجر ۲، باد خورشیدی پلاسمای معمولی را از مغناطیس اورانوس بیرون رانده و آن را به طور موقت از شکل خود خارج کرده است.
«لیندا اسپیلکر» دانشمند تحقیقاتی ارشد در ناسا که در این مطالعه شرکت داشت، او گفت: «پرواز وویجر ۲ مملو از شگفتی می بود و ما در جستجوی توضیحی درمورد حرکت غیرعادی آن بودیم. مگنتوسفری که این پرواز ثبت کرد، یک عکس سریع در زمان می بود. اکنون میدانیم چطور این تضاد را توضیح دهیم و نگاهی تازه به سیاره اورانوس داشته باشیم تا حرکت آن را به درستی فهمیدن کنیم.»
دسته بندی مطالب