تاثییر تمرین های ورزشی، بر حساسیت به انسولین_اسپایدر

نوشته و ویرایش شده توسط تیم اسپایدر
به نقل از بهداشت نیوز، یکی از بیماری هایی که ربط نزدیکی با شاخص توده بدنی و اضافه وزن دارد، دیابت نوع۲ است. به طوری که شاخص توده بدنی زیاد تر از ۳۵ کیلوگرم بر مترمربع، جهت افزایش بیشتر از حد انسولین شده، به افزایش خطر دیابت تا بیش از۶۰ برابر در زنان و ۴۲ برابر در مردان منجر می بشود.
دیابت نوع ۲با مقاومت به انسولین عضلانی_اسکلتی و اختلال در متابولیسم گلوکز اشکار می بشود؛ علاوه بر اختلالات در هموستاز گلوکز، افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ دارای اختلال در لیپید و سوخت و ساز بدن نیز می باشند.
بر پایه نتایج مطالعات، فعالیت ورزشی منظم تأثیر بسیاری بر سلامت و کیفیت زندگی دارد و علتدرمان بیماری های مزمن می بشود؛ از جمله بیماری دیابت نوع ۲ که بهبود حساسیت به انسولین جهت درمان یا پیشگیری از آن می بشود؛ به طوری که به مقدار ۵۸ درصد از مبتلا شدن افراد پیش دیابتی به دیابت نوع ۲ جلوگیری می کند.
فعالیت ورزشی علتافزایش انتقال گلوکز عضلانی بشود و به واسطه همین عمل، حمل کننده GLUT4 (Glucose transporter-4) افزایش می یابد که جهت افزایش حساسیت به انسولین می بشود. این چنین مقدار افزایش حساسیت به انسولین بر تاثییر فعالیت ورزشی در افراد سالم نسبت به افراد مبتلا به دیابت نوع۲، شش برابر زیاد تر است؛ به نظر می رسد افت وزن و افت چربی بدن نیز علتافزایش حساسیت به انسولین بشود، در حالی که بر پایه برخی مطالعات، فعالیت ورزشی بدون افت وزن هم علتافزایش حساسیت به انسولین می بشود.
در رابطه با شدت تمرین های ورزشی و تأثیرات آن بر حساسیت به انسولین، نتایج مطالعات نشان داده است که تمرین های ورزشی با شدت بالا، تأثیر بیشتری بر حساسیت به انسولین و بهبودی دیابت نوع ۲ دارد.
از مزایای منفعت گیری از تمرین های ورزشی با شدت بالا می توان به افزایش گلوکز در جریان خون، مصرف زیاد تر گلیکوژن عضلانی و افزایش هزینه های انرژی که جهت افت وزن می بشود، اشاره کرد؛ به همین علت سیستم های فسفاژن و گلیکولیز بیهوازی تأثیر بیشتری بر حساسیت به انسولین دارد.
با وجود اثرات مثبت فعالیت ورزشی بر حساسیت به انسولین، تا این مدت جای سوال است که کدام نوع از تمرین های مقاومتی، حاد، ترکیبی، استقامتی و هوازی مفیدتر است؛ اگر چه به طور کلی، انجام تمرین های ورزشی گوناگون (تمرین های هوازی، مقاومتی، تمرین های تناوبی شدید و ترکیبی) با هرگونه شدت، زمان و نوع تمرین در صورت مراعات اصول انجام تمرین، در بهبود حساسیت به انسولین در افراد با هر سن، جنسیت، BMI، سالم یا مبتلا به دیابت نوع۲ و یا مبتلا به دیگر بیماری ها مؤثر است.
انجام تمرین های ترکیبی به مراتب از انجام هر کدام از تمرین ها به تنهایی در بهبود حساسیت به انسولین مناسب تر است؛ اما باید به این مسئله دقت کرد که انجام هرگونه تمرین ورزشی برای بیماران خاص، از قبیل دیابت نوع۲ و پرفشاری خون زیر نظر متخصص در حیطه تمرین های ورزشی صورت گیرد تا متغیرهای مهم تمرین نظیر شدت، زمان و تکرار جلسات کنترل بشود؛ مراعات نکردن این مسئله علتمی بشود تمرین های ورزشی نه تنها نتیجه مثبت نداشته باشد، بلکه جهت صدمه دیدن و شدید شدن روال بیماری بشود.
دسته بندی مطالب