۱۰ فیلم سامورایی که هر فردی باید ببیند_اسپایدر

ژانرهای مقداری همانند فیلم های سامورایی جوهر مفاهیم افتخار، انتقام و تقلای وجودی را به عکس می کشند. این فیلم‌ها که ریشه در روایت‌های تاریخی دارند، زمان‌ها سنگ بنای سینمای ژاپن بوده‌اند، و همه ژانرها، از وسترن گرفته تا اکشن های معاصر، را تحت تأثیر قرار داده‌اند. فیلم‌های سامورایی، یا چامبارا (chanbara به معنی مبارزه با شمشیر)، چیزی بیشتر از داستان‌های شمشیربازی می باشند – آن‌ها زیاد تر سوال‌هایی فلسفی درمورد ماموریت، وفاداری و اخلاق شخصی را بازدید می‌کنند. به‌اختصاصی، فیلم‌های سامورایی تمایل دارند تنش بین بوشیدو، اصول سختگیرانه جنگجویان سامورایی، و حقیقت‌های خشن جنگ را بازدید کنند. در ادامه این نوشته تصمیم داریم شما را با ۱۰ فیلم سامورایی آشنا کنیم که هر فردی باید دستکم یک بار ببیند.

۱۰ فیلم سامورایی که هر فردی باید ببیند

• ۱۰- Samurai Fiction (۱۹۹۸)
• ۹- The Sword of Doom (۱۹۶۶)
• ۸- ۴۷ Ronin (۱۹۶۲)
• ۷- Zatoichi Meets the One-Armed Swordsman (۱۹۷۱)
• ۶- ۱۳ Assassins (۲۰۱۰)
• ۵- Throne of Blood (۱۹۵۷)
• ۴- Yojimbo (۱۹۶۱)
• ۳- Lady Snowblood (۱۹۷۳)
• ۲- Harakiri (۱۹۶۲)
• ۱- Seven Samurai (۱۹۵۴)

۱۰- Samurai Fiction (۱۹۹۸)

Samurai Fiction از لحاظ بصری زیاد دیدنی و برداشتی مدرن از ژانر سامورایی است که اکشن، طنز و انرژی راک اند رول را در یک فیلم سیاه و سفید شیک ترکیب می کند. داستان درمورد هیشیرو اینوکای (میتسورو فوکیکوشی)، سامورایی جوانی است که برای برگشت دادن یک شمشیر دزدیده شده، ماموریتی بی پروا را اغاز می کند. ماجراجویی هیشیرو او را به سمت کازاماتسوری حیله گر (تومویاسو هوتی)، یک جنگجوی سرکش با شهرتی مرگبار می برد.

فیلم داستان سامورایی کاملاً درون نگرانه، پر از شوخی و ارجاع به فیلم‌های کلاسیک ژانر سامورایی است. به گفتن مثال، یکی از شخصیت های فیلم کوروساوا نام دارد و شمشیری که در مرکز داستان قرار دارد در واقع به توشیرو میفونه، ستاره فیلم های سامورایی ژاپن تعلق داشت. داستان سامورایی از نظر زیبایی شناختی نیز فیلمی جسورانه است، به اختصاصی در سکانس آغازین آن که سامورایی ها در حال اجرای کاتا در فضایی با بعد عرصه قرمز می باشند. کوئنتین تارانتینو در سکانسی از فیلم بیل را بکش از این سکانس پیروی می کند و این چنین آهنگی را از موسیقی متن Samurai Fiction به عاریت گرفته است.

۹- The Sword of Doom (۱۹۶۶)

این فیلم تاریک و خشن داستان ریونوسوکه تسوکو (تاتسویا ناکادای)، یک سامورایی ماهر و در عین حال بی رحم را روایت می کند. بدون ذره ای شرافت یا وجدان، پرخاشگری کنترل نشده ریونوسوکه او را به چهره ای ترسناک تبدیل می کند، اما زندگی او به آرامی به سمت جنون می رود، در شرایطی که سنگینی خون های ریخته شده بدست این سامورایی، رفته رفته به سراغش می آید و فکر این همه جنایت او را فرسوده می کند.

برخلاف تعداد بسیاری از فیلم‌های سامورایی که بر افتخار و رستگاری پافشاری دارند، شمشیر عذاب مطالعه‌ای در رابطه شخصیتی است که کاملاً نیهیلیسم را پذیرفته است. ناکادای در نقش ریونوسکه سرد و بیرحم، بازی مسحورکننده ای از خود اراعه می‌کند و هبوط فردی را که در ظلم خود گم شده است، به عکس می‌کشد. (میفونه نیز در نقش مکمل بازی تحسین برانگیزی از خود نشان می دهد). با این اوصاف، این فیلم هم چنان شمشیربازی های مورد انتظار را انجام می دهد، که زیاد تر آن به نحوه بی نقصی طراحی شده است. اگرچه داستان بعضی اوقات اوقات مقداری کند می بشود، اما The Sword of Doom تا این مدت یک دستاورد دیدنی است و قیمت زمان گذاشتن را دارد.

۸- ۴۷ Ronin (۱۹۶۲)

اقتباسی بی نقص از مشهورترین داستان انتقام تاریخی ژاپن، ۴۷ رونین (معروف به چوشینگورا) داستان افسانه ای حادثه آکو را روایت می کند، که در آن گروهی از سامورایی های بدون ارباب– معروف به رونین – نقشه انتقام از مقام فاسدی که مسئول خودکشی اجباری اربابشان است، را می کشند. این جنگجویان به رهبری یک سامورایی مصمم به نام اویشی (ماتسوموتو هاکوئو)، سال ها را در خاموشی و رنج می گذرانند و تصمیم واقعی خود را نهان می کنند تا زمان مناسب برای دعوا فرا برسد.

این فیلم یک روایت حماسی واقعی است که تعداد بسیاری از ستارگان سینمای ژاپن، فیلمبرداری مجلل با صفحه عریض، دکورهای شگفت انگیز و زمان زمان روایت بیشتر از سه ساعت همه انها از نقاط قوت آن است. تنها مشکل این است که، بعضی اوقات اوقات، ۴۷ رونین دارای اتفاقات بسیاری است، با شخصیت ها و داستان های فرعی بسیاری که می تواند جستوجو کردن و فهمیدن آنچه در حال وقوع است را دشوار کند. با این حال، با بازی های قوی، تصاویری زیاد تر قشنگ، و موسیقی حیرت انگیز آکیرا ایکوبوبه (که زیاد تر برای کارهایش در فیلم های کلاسیک گودزیلا شناخته می بشود) نقاط ضعف این فیلم سامورایی دیده نمی شوند.

۷- Zatoichi Meets the One-Armed Swordsman (۱۹۷۱)

یکی از نمادین‌ترین فیلم‌های ترکیبی این ژانر، Zatoichi Meets the One-Armed Swordsman است که دو شخصیت افسانه‌ای هنرهای رزمی – زاتویچی (شینتارو کاتسو)، شمشیرزن نابینا و وانگ کانگ یک دست (جیمی وانگ یو) را کنار هم قرار می دهد. هنگامی که دومی به ژاپن می آید، دچار یک کشمکش محلی می بشود که مقامات فاسد و خود زاتویچی نیز در آن شراکت دارند. هیچ یک از جنگجویان به جستوجو مبارزه با هم نیستند، اما سرنوشت چندین دفعه آنها را در نقطه روبه رو هم قرار می دهد که تبدیل یکی از غم انگیزترین و خشن ترین دوئل های تاریخ فیلم های سامورایی می بشود.

این فیلم یک کلاس درس عینی در حوزه ادغام فرانچایزها است که با پیروزی سبک‌های هر دو سری فیلم را با هم ترکیب می‌کند، در حالی که به هر یک از شخصیت های بزرگ‌ زمان کافی برای نمایش می‌دهد. از ترکیبی از مبارزات پرمخاطره تا لحظات مسخره – یک باد معده تمسخرآمیز کاملاً به موقع، یک خلال دندان در چشم و یقیناً، برخورد مورد انتظار دو تایتان ژانر – این فیلم دقیقاً همان چیزی را اراعه می دهد که طرفداران فیلم های سامورایی می توانند به آن امیدوار باشند.

۶- ۱۳ Assassins (۲۰۱۰)

با روایتی در اواخر دوره ادو، فیلم ۱۳ آدمکش (گفتن فیلم ادای دینی به فیلم هفت سامورایی است) داستان گروهی از سامورایی ها را روایت می کند که برای ترور لرد ناریتسوگو (گورو ایناگاکی)، یک نجیب زاده سادیست و بیرحم که ظلم و ستم بی حدوحصرش آینده ژاپن را تهدید می کند، گرد هم آمده اند. این ۱۳ جنگجو با دانستن این که همه چیز علیه آن ها بوده و مرگشان تقریباً قطعی است، یک نقشه کمین طویل و مفصل را طراحی می کنند که به یک سکانس نبرد باورنکردنی و حیرت انگیز منتهی می بشود.

محصول نهایی، جواهری شیک و پرتنش است که از استاد تاکاشی میکه (Audition، Ichi the Killer) انتظارش می رود. در اینجا، او به فیلم های قدیمی ژانر سامورایی، به اختصاصی آثار آکیرا کوروساوا ادای احترام می کند. بوم نقاشی او در این فیلم زیاد عظیم است و بودجه ای که در اختیار داشت آنقدر زیاد می بود که به او اجازه می داد تا قوت های فیلمسازیش را به طور کامل آزاد کند. با این اوصاف، میکه زیاد تر به نمایش وسعت فضا تمایل دارد تا مطالعه شخصیت؛تمرکز زیاد تر بر اکشن است تا تفکر. این بدان معنی است که ۱۳ Assasins مناسب همه نخواهد می بود، اما طرفداران درگیری های رزمی با اکتان بالا قطعاً از تماشای آن لذت خواهند برد.

۵- Throne of Blood (۱۹۵۷)

سریر خون ساخته آکیرا کوروساوا اقتباسی ترسناک از مکبث است که به شکلی بی نقص این تراژدی را به ژاپن فئودالی منتقل می کند. توشیرو میفونه، بازیگر مورد علاقه و همکار همیشگی کوروساوا در تعداد بسیاری از فیلم های سامورایی او، نقش تاکتوکی واشیزو، سامورایی وفاداری را بازی می کند که بعد از شنیدن پیشگویی سرنوشت خود از یک شبح، تسلیم پارانویا و جاه طلبی می بشود. واشیزو که توسط همسر حیله گرش (ایسوزو یامادا) اغفال می بشود، ارباب خود را کشته و قوت را به دست می گیرد، اما گناه و ارواح قبل اش، به سراغش آمده و همه چیزش را از او می گیرند.

این یک بازتفسیر آزاد از داستان مکبث است تا یک اقتباس دقیق، که زیاد تر روح نمایشنامه شکسپیر را مقصد قرار می دهد تا زبان یا ویژگی های آن. کوروساوا برای انجام این کار از ترفندها و جادوی فیلمسازی خود منفعت گیری می کند و پیچش خود را در این داستان کلاسیک داخل می کند. قوت بصری او نیز در این فیلم به نمایش گذاشته شده است. او با منفعت گیری از مه غلیظ، مناظر خشن و روایت آهسته و به عمد برای تشکیل تنش، Throne of Blood را با فضایی ترسناک و تقریباً فراطبیعی ترکیب می کند. این که میفونه برای همه چیز آمادگی دارد نیز به کوروساوا پشتیبانی می کند، در حالی که میفونه به گفتن یک جنگجوی نجیب که به ورطه دیوانگی می افتد، بازی متعهدانه و قابل باوری از خود اراعه می دهد.

۴- Yojimbo (۱۹۶۱)

یکی دیگر از کلاسیک‌های کوروساوا، یوجیمبو، داستان یک رونین بی‌نام را جستوجو می‌کند – با بازی کاریزماتیک و همیشه قوی میفونه – که به شهر بی‌قانونی می‌رسد که توسط گروه‌های رقیب در هرج و مرج و ویرانی به سر می برد. این شمشیرزن حیله گر به جای انتخاب یکی از این دو طرف، جناح های رقیب را بیشتر از قبل در روبه رو یکدیگر قرار می دهد و رویدادها را دستکاری می کند تا علتنابودی هر کدام توسط فرد دیگر بشود. شوخ طبعی و توانایی مرگبار شخصیت یوجیمبو، او را به یک نیروی غیرقابل پیش بینی اجرای عدل در شهری تبدیل می کند که به شدت به این شخصیت نیاز دارد.

Yojimbo یک داستان ناب و کارآمد است که در ۱۱۰ دقیقه روایت، هر فریم آن مملو از هنر است. کوروساوا از زوایای دوربین پویا، حرکت روان و ترکیب بندی های عریض خیره کننده به بهترین و موثرترین شکل منفعت گیری می کند، در حالی که موسیقی متن دلنشین ماسارو ساتو همه چیز را به هم پیوند می دهد. در یوجیمبو طنز بسیاری نیز وجود دارد و فیلم عناصر کمدی، هجو و داستان های عامیانه را به همراه دارد. از طرفداران این فیلم می توان به سرجیو لئونه اشاره کرد که به طور غیررسمی آن را در قالب فیلم یک مشت دلار بازسازی کرد، کاری که علتشکایت از وی نیز شد.

۳- Lady Snowblood (۱۹۷۳)

بانوی برفی، یک تریلر انتقامی خیره کننده و خشن، داستان یوکی (میکو کاجی) را روایت می کند، زنی که از بدو تولد برای انتقام برای کشتار خانواده اش بزرگ شده است. او که در هنر شمشیربازی آموزش دیده است، تلاش بی امانی را اغاز می کند و مصببان مرگ خانواده اش را به شیک ترین و خونین ترین شکل ممکن از دم تیغ می گذراند. روایت شیک فیلم، شامل تصاویر رنگی دیدنی و داستان سرایی به سبک کمیک بوکی در این فیلم (در کنار ایده های وام گرفته شده از فیلم های وسترن اسپاگتی)، ده ها سال سپس به شدت بر فیلم Kill Bill تأثیر گذاشت.

تفاوت Lady Snowblood با Kill Bill این است که زیاد کمتر آبکی و زیاد ظریف‌تر است و به طور متفکرانه ای مضامین عدل و اخلاق را بازدید می‌کند. کاجی پیچیدگی های شخصیت خود را به خوبی نشان می دهد. نگاه نافذ و تسخیر شده او علتمی بشود که یوکی چیزی بیشتر از یک قاتل بی رحم باشد- او هم جلاد و هم قربانی است که برای همیشه در یک چرخه بی آخر خونریزی دچار شده است. سرنوشت او همانند یک نفرین بر شانه هایش سنگینی می کند و به فیلم عمقی وجودی فراتر از خشونت پرهیاهوش را می بخشد.

۲- Harakiri (۱۹۶۲)

هاراکیری انتقادی تکان دهنده و ویرانگر از شرافت سامورایی ها و ساختارهای اجتماعی سفت و سخت است. این فیلم تاتسویا ناکادای را در نقش تسوگومو هانشیرو، سامورایی فقیر و نحیفی مشخص می کند که به خانه یک خانواده قوی می‌رسد و خواست فرصتی برای ارتکاب خودکشی مخصوص سامورایی ها، موسوم به سپوکو، در حیاط خانه آن ها را دارد. در حالی که این خانواده از علت این تصمیم می پرسد، تسوگومو داستان غم انگیز دامادش را نقل می کند و ریاکاری و ظلم سیستمی که از آن حمایتمی کنند، را آشکار می کند.

این فیلم به شدت بوشیدو را نقد می کند، فلسفه ای که قرن ها ژاپن را شکل داد و به سوق دادن این سرزمین به سمت ویرانی های جنگ جهانی دوم پشتیبانی کرد. با این حال، نقد اجتماعی آن ربط گسترده‌تری با تغییرات اجتماعی در حال وقوع در ژاپن در اواسط قرن بیستم دارد. جدای از مضامین، هاراکیری ساختاری زیاد دقیق دارد، از نظر بصری دیدنی، از نظر ساختاری مبتکرانه و با بازی های خوب بازیگران همراه شده است، داستان آن به شکلی آرام سوز آشکار می بشود. احتمالا این فیلم متفکرانه ترین و تکان دهنده ترین فیلم این لیست باشد.

۱- Seven Samurai (۱۹۵۴)

به‌طور مورد انتظاری، هفت سامورایی، کهن الگوی فیلم های این ژانر، جایگاه اول این فهرست را به خود تعلق داده است. داستان شاهکار کوروساوا ساده است: گروهی از جنگجویان بی ارباب برای دفاع از یک دهکده کوچک در برابر راهزنان بی رحم استخدام شده اند. هر سامورایی توانایی ها و شخصیت منحصر به فردی دارد که مجموعه ای از شخصیت های فراموش نشدنی را تشکیل می کند. در حالی که روستاییان و جنگجویان برای نبرد آماده می شوند، تنش ها بالا می گیرد، دوستی ها شکل می گیرد و فداکاری هایی انجام می بشود.

هنر فیلمسازی کوروساوا علتافزایش کیفیت و جذابیت ماندگار این فیلم شده است. هفت سامورایی در همه حوزه ها فوق العاده است. نوعی انرژی ذاتی و بی آخر در همه سکانس های این فیلم موج می زند. هر نبرد، هر فریاد تشویق گر، هر درگیری ناامیدانه بین شمشیرهای فولادی و تیراندازی طوری است که انگار از صفحه نمایش بیرون خواهد زد. در سمت بازیگری، توشیرو میفونه در نقش کیکوچیو، شخصیت ناجوری که شجاعت اشتباهی اش علتمی بشود شکنجه شخصی عمیقش برای دهقان بودنش پوشانده بشود، بازی تحسین برانگیز و پرهیجانی از خود نشان می دهد که یکی از بهترین نقش آفرینی های دوران حرفه ای اوست. همه اینها با هم ترکیب می شوند تا یک فیلم کلاسیک تاریخ سینما و احتمالا بهترین فیلم سامورایی تاریخ ساخته بشود.