خط قرمز بشریت له شد: توقف سریع دعوا به بیمارستان‌ها_اسپایدر

به نقل از بهداشت نیوز در دنیای پرآشوب امروز، تعریف امنیت فراتر از نبوده است جنگ است و دسترسی پایدار به خدمات درمانی را نیز شامل می‌بشود. با این حال، در مشکلاتهای انسانی، زیرساخت‌های بهداشتی به یکی از اولین قربانیان تبدیل خواهد شد و مکانی که باید پناهگاه امن بیماران باشد، خود به کانون فاجعه بدل می‌گردد.

بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها، تنها مجموعه‌ای از تجهیزات پزشکی نیستند؛ آن‌ها نماد امید، اسایش و بازسازی زندگی برای ملت‌ها محسوب خواهد شد. متأسفانه، فروریختن سقف یک بیمارستان یا قطع برق اتاق عمل، می‌تواند در یک لحظه جان ده‌ها انسان بی‌گناه را بگیرد و این مراکز را به نقطه‌ای ناامن برای مردم تبدیل کند.

قسمت عمده قربانیان این حملات را غیرنظامیان، به‌اختصاصی زنان، کودکان و سالمندان راه اندازی خواهند داد. این افراد که هیچ نقشی در درگیری‌ها ندارند، بیشترین رنج را متحمل خواهد شد و حق بنیادین آن‌ها برای دسترسی به سلامت، به سادگی نادیده گرفته می‌بشود. عکس کودکی زخمی در بغل پرستار، زخمی عمیق بر وجدان بشریت است.

بر پایه کنوانسیون‌های ژنو و اصول حقوق بشر، هرگونه دعوا به مراکز درمانی، چه به عمد و چه غیرعمدی، جنایت جنگی محسوب می‌بشود. سازمان جهانی بهداشت (WHO) نیز چندین دفعه هشدار داده است که این حملات با مختل کردن خدمات الزامی همانند واکسیناسیون و مراقبت‌های اورژانسی، به شیوع بیماری‌ها و افزایش مرگ‌ومیرهای قابل پیشگیری دامن می‌زند.

پیامدهای تخریب یک بیمارستان زیاد گسترده‌تر از آوار شدن یک ساختمان است. این فاجعه به قطع درمان بیماران مزمن، توقف مراقبت‌های بارداری و تشکیل موجی از هراس و بی‌اعتمادی در بین مردم منجر می‌بشود که آن‌ها را از مراجعه به مراکز پزشکی باز می‌دارد و یک خلأ مرگبار در خدمت‌رسانی تشکیل می‌کند.

در هیاهوی سیاسی و رسانه‌ای، صدای قربانیان زیاد تر شنیده نمی‌بشود. این ماموریت جامعه جهانی، نهادهای بشردوستانه و رسانه‌ها است تا با شفاف‌سازی این فجایع، برای جلوگیری از تکرار آن‌ها مطالبه‌گری کنند. بی‌تفاوتی افکار عمومی جهانی نسبت به این بحران، بزرگ‌ترین تهدید برای صلح پایدار است.

مراکز درمانی باید سنگر زندگی باقی بمانند، نه جبهه جنگ. حفاظت از آن‌ها نه فقط با قوانین بین‌المللی، بلکه با وجدان، ضمانت و همدلی جهانی امکان پذیر. هر انسانی که در آوار یک بیمارستان جان می‌سپارد، یادآور این حقیقت تلخ است که انسانیت تا این مدت راهی طویل در پیش دارد.

باید همه انها صدای بی‌صدایان باشیم؛ آن‌هایی که تنها خواسته‌شان زندگی در امنیت، سلامت و کرامت است. جهان باید یکپارچه عمل کند تا این پناهگاه‌های حیات برای همیشه نماد صلح و همدلی باقی بمانند، نه اهدافی برای تهدید و تخریب.